Parodia "Wojny i Pokoju" ? Takie rzeczy tylko u Allena.

Źródło: www.ernst-haas.com

Film "Miłość i śmierć" pochodzi z 1975 roku. Czasów (moim skromnym zdaniem) najlepszych, najcudowniejszych i najpiękniejszych dzieci Woody'ego (starczy jeden tytuł: "Annie Hall", phi, nawet nie potrzeba wspominać o "Manhattanie"!).  

Jakieś skojarzenia? Po obejrzeniu pierwszych kilku minut przyszło mi do głowy jedno: Wojna i Pokój. Przyznaję, tomiska nie czytałam, ekranizację z A.Hepburn oglądałam jednym okiem jednak ten klimat nie pozwala pozostawiać jakichkolwiek złudzeń. Rosja, odległe czasy wojen napoleońskich, Bonaparte = wróg publiczny numer jeden. Poznajemy Borysa - typowego kozła ofiarnego i pośmiewisko całej wsi. Ciężko radzi sobie z najprostszymi życiowymi czynnościami i (a jakże mogłoby być inaczej!) jest nieszczęśliwie zakochany.

Źródło: www.woodyallenpages.com

Iskierka nadziei pojawia się, gdy wybranka jego serca (w tej roli cudowna Diane Keaton) doznaje zawodu miłosnego. Zamiast Borysa jednak wybiera odrażającego sprzedawcę śledzi. Ten, przygnębiony i przybity rzuca się w wir wojen napoleońskich.

Co będzie dalej? Zobaczycie sami, emocje i salwa śmiechu gwarantowane!

Takiego Allena lubię najbardziej. Facet w tym filmie zachowuje ogromny dystans do siebie i do otoczenia. Nie zawahał się zagrać roli takiej a nie innej, ba! Nawet wydaje mi się, że być może stworzył ją tylko i wyłącznie z myślą o sobie. Bez względu na to, czy moja hipoteza jest prawdziwa czy nie - strzelił w dziesiątkę. Zabawnie pomieszał starorosyjskie realia, sposób myślenia z rodzajem rzeczywistości świata w latach 70 ubiegłego wieku.  

Postać Borysa wzbudza w nas za razem poczucie sympatii jak i pewnego rodzaju żalu. Jego platoniczna miłość do przyjaciółki z dzieciństwa sprawia, że mamy ochotę wziąć go do domu, przytulić i przygotować ciepłe kakao na pocieszenie. Ale Borysowi nie brakuje również zalet! Uważa siebie za świetnego kochanka – głównie dzięki temu, że często zdarza mu się ćwiczyć w samotności.

Dodatkowym plusem produkcji jest symboliczne przedstawienie śmierci, które wręcz zahacza o groteskę, jako wysokiej postury postaci mającej na sobie białe prześcieradło. Ludzie z natury boją się śmierci. Jednak Allen serwuje nam ją w sympatyczny sposób. Wielu z nas zapewne chciałoby spotkać ją właśnie w takiej wersji.

Źródło: hawkmenblues.blogspot.com

I nie, wcale nie trzeba zaczytywać się namiętnie w prozie Dostojewskiego czy Tołstoja aby w pełni zrozumieć przesłanie tej komedii. Jedno jest pewne - będę do niej wracać jeszcze wiele razy.